Zo’n zeven jaar geleden, adviseerde een vriendin mij om naar een shiatsu masseur te gaan. “Ze is nogal spiritueel” zei ze. Even was er een huivering, maar iets in mij wist dat ik op dat moment iets anders nodig had. Nog maar net binnen bij deze vrouw, slaat ze de spijker op de kop: “je bent op zoek naar de boswachter in jou”. En dan begint mijn ontdekkingstocht: leven wie ik ben, mijn bliss volgen. Vanaf dat moment komt de magie van de natuur steeds vaker terug in mijn leven.

Vandaag, op deze zomerse zaterdag in juni vertelde ik daarover bij de Storytelling Academy dit verhaal. Omdat ik merk dat de tijd er rijp voor is.

De Oude Eik

Het is juni 2013. Ik ben in België en doe mee aan een leiderschapsprogramma. Die dag doen we een vision quest: alleen terugtrekken in de natuur. Terwijl ik naar buiten loop zie ik de andere deelnemers de kant van het natuurgebied op lopen. Logisch, de opdracht was immers om de natuur in te gaan. Maar ik herinner mij een ander plekje dat mij eerder aantrok. Helemaal de andere kant op, vlakbij een vrij drukke weg.

Ik besluit mijn eigen weg te gaan. Vraag me nog af of ik die plek wel weer ga vinden. Wat ga ik nu toch weer doen? Al snel zie ik twee oude mannen staan. Ik zou ze de weg kunnen vragen, maar de opdracht was nadrukkelijk om niet te praten met anderen. En weer besluit ik het toch te doen. Ik vraag de mannen de weg en ze antwoorden: ” o ja mevrouw, hier het hek in en dan langs die eikenboom.” Ah, ik zie het al, daar moet ik zijn!

Een oude solitaire eik. Een kolossale boom. Omgeven door een muurtje van stapelstenen. Een prachtig plekje. Ik ga daar even zitten. En meteen stromen de tranen over mijn wangen. Wat gebeurt er als ik mij hier op deze plek met mijn diepste zelf verbind? Heel veel spanning. En tranen, veel tranen. Thuiskomen, een diep verlangen. En ook zo eng om mij met mijn diepste zelf te verbinden. De angst om dan alleen te zijn, dat niemand mij zal snappen. Het niet te weten…. Ik probeer er weer bij te komen. Durf ik de leegte van alleen zijn aan? Van het niet weten? En toch in verbinding blijven met anderen? Want hoe doe ik dat dan?

Ik voel de geborgenheid van de boom. De takken die overhellen tot het muurtje. Het is alsof ik in een soort van ei zit: mijn ruimte samen met de natuur. Ik sta op en besluit een diepe buiging te maken voor de boom, de natuur. En dan voel ik opeens een diepe pijn in mijn hart. En voel ik hoe ik vanuit die pijn altijd heel hard ga werken. Mijn draak.

En dan opeens nodigt deze boom mij heel vriendelijk uit. Ze zegt: “Ik draag mijn eigen pijn, nodig jij mensen uit in jouw ruimte, dan is het goed. Breng ze dichter bij hun eigen natuur en de grote natuur. Vanuit wat jij bent en wie jij bent.”

Als ik dat daar ter plekke hardop zeg, dan ontroert dat mij diep. Dat is wat ik te doen heb. Het voelt heel licht. Ik voel een overweldigende liefde. En op dat moment weet ik een ding zeker: ik wil deze natuurkracht, deze overweldigende liefde en levenskracht delen.

Verhalen roepen verhalen op

Doodeng vond ik het om dit verhaal naar buiten te brengen. Een diepe angst om afgewezen te worden, om het niet in woorden te kunnen vatten. En diep geraakt was ik door de reacties, de stroom aan verhalen die het losmaakt bij anderen en de aanmoediging om dit veel meer met de wereld te delen. Ik geloof dat verhalen het vermogen hebben om vitaliteit aan te boren. En ik hoop dat dit verhaal nieuwe verhalen oproept. Heb jij ook zo’n verhaal? Of ken je iemand met een bijzonder natuurverhaal? Ik hoor het graag!